Enkele eerste indrukken na een weekje Lubumbashi

Na één week in de RDC pen ik bij deze mijn indrukken eens neer...

Het hartelijke onthaal op de luchthaven van Lubumbashi

Zoals iedereen ze zou hebben, had ik verschillende verwachtingen over Afrika, Congo en Lubumbashi. Ik verwachtte vooral een pijnlijke realiteit, en die is het voor een groot deel ook geworden. Katanga is de meest welvarende provincie in de RDC, en de rijkdom is dan ook voornamelijk geconcentreerd in Lubumbashi. Individuele rijkdom die is er hier wel degelijk bij de lucky few, maar de infrastructuur is eerlijk gezegd nog gebrekkiger dan ik verwacht had. De wegen zijn soms in orde, maar vaak zijn het resten van asfalt, en nu in het regenseizoen is alles bemodderd. Op vele plaatsen kan je er met de auto amper door, en dit ook in het centrum van de stad. Vooral op de universiteit had ik ook toch een iets betere infrastructuur verwacht. Om van de straat naar de klaslokalen te komen moet je letterlijk door de modder. Misschien is het niet “leuk” om met zo’n negatieve noot te beginnen, maar ik vind toch dat dit alles niet hoort te worden verbloemd.

De 'VUB-istes' en de 'Kassapards', eindelijk samen

Natuurlijk is de lijst van positieve dingen eens zo lang. De infrastructuur maakt deel uit van een maatschappij, maar zegt uiteindelijk weinig over haar. De Kassapards, de studenten van de UNILU, zijn vriendelijk, open, boordevol humor en vooral eloquent. Ieder van ons is enorm onder de indruk van hoe ze telkens hun gesprekken inleiden, structureren en uitwerken. Natuurlijk hebben ze wel een voordeel omdat Frans hun onderwijstaal is en voor sommigen ook hun moedertaal, maar we nemen echt een voorbeeld aan hun oratorisch talent.

Verder merk ik op dat, ondanks de totale afwezigheid van de staat, er toch een degelijke organisatie bestaat in de samenleving. Er is een vrij degelijk transport, mensen organiseren zich om “openbare werken” uit te voeren, en de notie van tijd die zij hebben lijkt echt veel harder op de onze dan ik initieel had gedacht. Daar zat ik dus duidelijk met een vooroordeel. We zijn vaker te laat dan zij, en de meeste studenten hebben al een heleboel dagdagelijkse taken gedaan wanneer wij nog liggen te ronken. De studenten van onze groep staan om vijf uur op, om dan om 6 uur hun boekentas op een stoel te leggen in de aula, en dus zo een plaats te reserveren. Om 8 uur begint de les, en wegens een capaciteitsgebrek moet een groot deel van de klas rechtstaand de lessen volgen, en in het slechtste geval zelfs via het raam.

Via 'speeddating' maken de 24 studenten kennis met elkaar

Verder is er wel degelijk sprake van een tertiaire sector: gsm’s alom, en gsmkredietverkopers dus ook. En dan de ene bar na de andere, want Congolezen hebben duidelijk onze biercultuur geërfd, en meer nog, verder uitgebreid.

Verder is het hier ook gewoonweg leuk. Het straatbeeld is kleurrijk en de Congolezen zorgen sowieso voor ambiance. Muziek hoort er ook steeds bij. Als “musungu” val je natuurlijk op in het straatbeeld en we worden dan ook continu aangesproken, altijd op een geestige of vrolijke manier (de eerder verlegen Congolees houdt het meestal op een stoppen van zijn activiteit om dan enkele seconden te staren).

De workshop 'Nederlands-Swahili' was een groot succes!

Wat betreft ons programma: het is super leerrijk en het is overvol. Pas later ga ik ten volle beseffen hoe uniek dit project wel is. 1000 boeken kunnen niet omvatten wat we hier allemaal leren en doen.

Nele Van Campfort