Hier zit ik dan. Met mijn neus in mijn boeken, mijn rug gekromd over mijn bureau, een bijna gevoelloos achterwerk van het vele zitten en mijn handen in het haar. Kan me moeilijk inbeelden dat ik binnen twee weken, met diezelfde neus, de Congolese realiteit zal opsnuiven.
Niet dat ik er niet naar uitkijk. Integendeel, ik heb hetzelfde gevoel als toen ik vijf jaar oud was en ik wist dat Sinterklaas binnen twee weken kwam. Een heel aangenaam, maar tegelijkertijd angstaanjagend gevoel. Dat doffe bonzen van je hart dat je verwittigd dat het tijd wordt om zenuwachtig te worden. "Ben ik wel braaf genoeg geweest? Nog snel een mooie brief schrijven voor Sint en een tekening maken voor Piet. Vergeet het paard niet!" Datzelfde ongeduldige verlangen naar de Grote Dag van Het Vertrek begint nu, traag maar zeker, door te sijpelen in mijn gemoed.
Mijn hart bonst steeds sneller en sneller. Dat van jouw?
Tot gauw,
Kelia
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten