Sam schrijft...

Beste thuisblijvers en geïnteresseerden,
Hier zit ik dan, om vijf uur in de namiddag met wolken vol regen op de achtergrond, een poging te doen om wat indrukken neer te schrijven.
Ons project van deze namiddag is dan ook letterlijk en figuurlijk in het water gevallen, maar zo gaat dat hier nu eenmaal. Guy (monsieur Gu alla congolees) zei gisteren nog dat je hier van dag tot dag moet leven, aangezien het leven hier niet bepaald wordt door de agenda’s en de horloges zoals bij ons. Zo kan bijvoorbeeld een regenbuitje een mooi georganiseerd dagprogramma volledig onderuit halen.
Onze activiteiten hier kunnen goed omschreven worden als een “stage intensive”: interessant, aangrijpend, maar jammer genoeg ook enorm vermoeiend.

Sam

Jambo Belgium!

Reeds langer dan een week te gast in Lubumbashi Wantanshi. Tot dusver een intensieve uitwisseling, aangevuld met boeiende (en soms heel passionele) debatten, culturele verschillen die soms voor een misverstand of algemene hilariteit kunnen zorgen, lokale initatieven waar we veel moed uit putten, fascinerende contacten en gesprekken, Congolese gastvrijheid die ieder van ons veel warmte geeft en zo veel meer. Een stad die leeft, en hoe bizar het ook klinkt, toch zijn weg vindt in een soms onwaarschijnlijk chaotisch doolhof.
Ook het Congolese nachtleven spreekt voor zich, al lijkt het mij verstandig (voor sommigen althans  ) om hier niet verder over uit te wijden. Laat ik het zo samenvatten: de boites (‘clubs’) zijn al aardig verkend.



De initiatieven die we reeds bezocht hebben, geven ook een realistisch beeld van de noden en behoeftes van de (plaatselijke) Congolese bevolking. Initiatieven die één voor één aangrijpen en gevoelens van hoop en bewondering teweeg brengen.
Het zijn stuk voor stuk intiatieven die proberen in te grijpen daar waar de staat tekort schiet. Vaak krijgt het intiatief of project dan ook te maken met heel wat moeilijkheden en beperkingen (o.a. cultureel, politiek, economisch), maar toch is de impact die deze projecten hebben op de plaatstelijke bevolking zeker niet te onderschatten. Zo hebben we deze morgen een ziekenhuis bezocht waar een sensibiliseringscampagne voor AIDS op poten is gezet. Ook trachten ze hulp te bieden aan vrouwen (en hun kinderen) die reeds het virus hebben opgelopen.



Lubumbashi is een stad van vele gezichten: enerzijds de positieve, vrolijke noot die de mensen me bezorgen bij het zien van de vele glimlachen en positieve ingesteldheid, en anderzijds het contrasterende negatieve dat de armoede en (soms) ‘kanseloosheid’ symboliseert.



Deze reis zal uiteindelijk een bundeling zijn van heel veel ervaringen en indrukken, wat (en ik denk dat ik nu wel voor de hele groep mag spreken) ongetwijfeld heel wat mooie bagage zal leveren om mee te nemen in het verdere leven ...



Om af te sluiten nog een beetje Swahili: Lubumbashi, naku penda! (L’shi: ik hou van jou!)

Lotte

Enkele eerste indrukken na een weekje Lubumbashi

Na één week in de RDC pen ik bij deze mijn indrukken eens neer...

Het hartelijke onthaal op de luchthaven van Lubumbashi

Zoals iedereen ze zou hebben, had ik verschillende verwachtingen over Afrika, Congo en Lubumbashi. Ik verwachtte vooral een pijnlijke realiteit, en die is het voor een groot deel ook geworden. Katanga is de meest welvarende provincie in de RDC, en de rijkdom is dan ook voornamelijk geconcentreerd in Lubumbashi. Individuele rijkdom die is er hier wel degelijk bij de lucky few, maar de infrastructuur is eerlijk gezegd nog gebrekkiger dan ik verwacht had. De wegen zijn soms in orde, maar vaak zijn het resten van asfalt, en nu in het regenseizoen is alles bemodderd. Op vele plaatsen kan je er met de auto amper door, en dit ook in het centrum van de stad. Vooral op de universiteit had ik ook toch een iets betere infrastructuur verwacht. Om van de straat naar de klaslokalen te komen moet je letterlijk door de modder. Misschien is het niet “leuk” om met zo’n negatieve noot te beginnen, maar ik vind toch dat dit alles niet hoort te worden verbloemd.

De 'VUB-istes' en de 'Kassapards', eindelijk samen

Natuurlijk is de lijst van positieve dingen eens zo lang. De infrastructuur maakt deel uit van een maatschappij, maar zegt uiteindelijk weinig over haar. De Kassapards, de studenten van de UNILU, zijn vriendelijk, open, boordevol humor en vooral eloquent. Ieder van ons is enorm onder de indruk van hoe ze telkens hun gesprekken inleiden, structureren en uitwerken. Natuurlijk hebben ze wel een voordeel omdat Frans hun onderwijstaal is en voor sommigen ook hun moedertaal, maar we nemen echt een voorbeeld aan hun oratorisch talent.

Verder merk ik op dat, ondanks de totale afwezigheid van de staat, er toch een degelijke organisatie bestaat in de samenleving. Er is een vrij degelijk transport, mensen organiseren zich om “openbare werken” uit te voeren, en de notie van tijd die zij hebben lijkt echt veel harder op de onze dan ik initieel had gedacht. Daar zat ik dus duidelijk met een vooroordeel. We zijn vaker te laat dan zij, en de meeste studenten hebben al een heleboel dagdagelijkse taken gedaan wanneer wij nog liggen te ronken. De studenten van onze groep staan om vijf uur op, om dan om 6 uur hun boekentas op een stoel te leggen in de aula, en dus zo een plaats te reserveren. Om 8 uur begint de les, en wegens een capaciteitsgebrek moet een groot deel van de klas rechtstaand de lessen volgen, en in het slechtste geval zelfs via het raam.

Via 'speeddating' maken de 24 studenten kennis met elkaar

Verder is er wel degelijk sprake van een tertiaire sector: gsm’s alom, en gsmkredietverkopers dus ook. En dan de ene bar na de andere, want Congolezen hebben duidelijk onze biercultuur geërfd, en meer nog, verder uitgebreid.

Verder is het hier ook gewoonweg leuk. Het straatbeeld is kleurrijk en de Congolezen zorgen sowieso voor ambiance. Muziek hoort er ook steeds bij. Als “musungu” val je natuurlijk op in het straatbeeld en we worden dan ook continu aangesproken, altijd op een geestige of vrolijke manier (de eerder verlegen Congolees houdt het meestal op een stoppen van zijn activiteit om dan enkele seconden te staren).

De workshop 'Nederlands-Swahili' was een groot succes!

Wat betreft ons programma: het is super leerrijk en het is overvol. Pas later ga ik ten volle beseffen hoe uniek dit project wel is. 1000 boeken kunnen niet omvatten wat we hier allemaal leren en doen.

Nele Van Campfort